పదవ తరగతి గణితం తరగతి గది ప్రియకు ఒక యుద్ధభూమిలా ఉండేది. అంకెలు శత్రువులుగా, సూత్రాలు అర్థం కాని రహస్య కోడ్‌లుగా కనిపించేవి. ఆమె తన నోట్‌బుక్‌లో తల దాచుకుని, తన ఉనికిని ఎవరూ గమనించకూడదని కోరుకునేది. ఆమె తనను తాను "గణితంలో బలహీనమైన విద్యార్థిని" అని ముద్ర వేసుకుంది.
కానీ, ఎమ్. రాజారావు గారి తరగతి గదిలోకి అడుగుపెట్టినప్పుడు, ఏదో ఒక మార్పు కనిపించింది. ఆయన గణిత ఉపాధ్యాయుడు, కానీ ఆయనలో ఏదో తెలియని తేడా ఉంది. ఆయన తరగతి గది గోడలపై స్ఫూర్తిదాయకమైన వాక్యాలు ఉన్నాయి, మరియు ఆయన డెస్క్ మీద ఎప్పుడూ ఒక చిరునవ్వు ఉండేది.
ఒక రోజు, రాజారావు గారు "రెండు మంచి విషయాలు" అనే ఒక కొత్త కార్యాచరణను ప్రారంభించారు. ప్రతి విద్యార్థి తమ గురించి రెండు మంచి విషయాలు చెప్పాలి. ప్రియ వంతు వచ్చినప్పుడు, ఆమె భయంతో వణికిపోయింది. "నా గురించి చెప్పుకోవడానికి ఏమీ లేదు, సార్," అని ఆమె గొణిగింది.
రాజారావు గారు నవ్వి, "అలా అనకూడదు, ప్రియ. నిన్ను నీకంటే బాగా ఎవరూ తెలుసుకోలేరు. కాబట్టి, నీ గురించి మంచి విషయాలు కూడా నీకే ఎక్కువగా తెలియాలి," అన్నారు. ఆయన ప్రోత్సాహంతో, ఆమె ఎట్టకేలకు, "నేను బాగా బొమ్మలు గీస్తాను," అని చెప్పింది. తరగతి మొత్తం చప్పట్లు కొట్టారు. అది చిన్న విషయమే అయినా, ప్రియ హృదయంలో ఒక చిన్న ఆత్మవిశ్వాసం మొలకెత్తింది.
రాజారావు గారి తరగతి ఒక స్థిరమైన లయతో సాగేది. ఆయన నియమాలు, పద్ధతులు ఎప్పుడూ మారేవి కావు. ప్రతిరోజూ, గంట మొత్తం పని చేయాల్సిందే, "ఉచిత పీరియడ్‌లు" ఉండేవి కావు. ఈ స్థిరత్వం ప్రియకు ఒక రకమైన భద్రతను ఇచ్చింది. ఏమి ఆశించాలో ఆమెకు తెలిసినప్పుడు, ఆమె ఆందోళన తగ్గింది.
ప్రియకు తప్పులు చేయడం అంటే చాలా భయం. ఆమె తప్పు రాసిన ప్రతిసారీ, దాన్ని పూర్తిగా చెరిపివేసేది. రాజారావు గారు అది గమనించి, ఆమె దగ్గరకు వచ్చి, "ప్రియ, తప్పులను చెరపవద్దు. అవి నేర్చుకోవడానికి అవకాశాలు. నీ తప్పు ఎక్కడ ఉందో కనుగొని, దాన్ని సరిదిద్దు. అప్పుడే నువ్వు నిజంగా నేర్చుకుంటావు," అన్నారు. ఆయన జవాబుల కీలను కూడా పోస్ట్ చేసేవారు, తద్వారా విద్యార్థులు తమ పురోగతిని స్వయంగా తనిఖీ చేసుకోవచ్చు. ఇది ప్రియలో స్వాతంత్ర్యాన్ని పెంచింది.
ఒకరోజు, ఒక కష్టమైన సమస్యను పరిష్కరిస్తున్నప్పుడు, ప్రియ మధ్యలో ఆగిపోయింది. ఆమెకు ఏమి చేయాలో తోచలేదు. పక్కనే ఉన్న రవి, తన పని పూర్తి చేసుకుని, ప్రియ దగ్గరకు వచ్చి, "నేను సహాయం చేయనా?" అని అడిగాడు. రాజారావు గారి తరగతిలో ఇది సాధారణం. విద్యార్థులు ఒకరికొకరు సహాయం చేసుకునేవారు. ఆ స్వేచ్ఛాయుత వాతావరణం, నేర్చుకోవడాన్ని ఒక సామూహిక అనుభవంగా మార్చింది.
రాజారావు గారు కొత్త విషయాలను ప్రయత్నించడానికి ఎప్పుడూ వెనుకాడేవారు కాదు. కొన్నిసార్లు ఆయన ప్రయోగాలు విఫలమయ్యేవి. అలాంటప్పుడు, ఆయన నవ్వి, "సరే, ఇది అనుకున్నంత బాగా పని చేయలేదు. రేపు ఇంకో కొత్త పద్ధతిని ప్రయత్నిద్దాం," అనేవారు. ఒక ఉపాధ్యాయుడు తన వైఫల్యాన్ని అంగీకరించడం ప్రియకు కొత్తగా అనిపించింది. అది ఆమెకు ధైర్యాన్నిచ్చింది. తప్పు సమాధానం చెప్పడానికి ఆమె భయపడలేదు.
ఒకసారి, ప్రియ వ్యక్తిగత కారణాల వల్ల విచారంగా ఉంది. రాజారావు గారు అది గమనించి, క్లాస్ తర్వాత ఆమెను పిలిచి, "అంతా బాగానే ఉందా, ప్రియ?" అని అడిగారు. ఆయన ఆసక్తి కేవలం మార్కుల మీద మాత్రమే కాదని, విద్యార్థుల మీద కూడా ఉందని ఆమె గ్రహించింది. ఆయన వారి కోసం ఉన్నారనే భావన, ఆమెకు కొండంత ధైర్యాన్నిచ్చింది.
సంవత్సరం చివరిలో, చివరి పరీక్ష వచ్చింది. ప్రియ భయపడలేదు. ఆమె ప్రశ్నపత్రాన్ని ధైర్యంగా ఎదుర్కొంది. ఒక సమస్య కష్టంగా అనిపించినప్పుడు, ఆమె రాజారావు గారి మాటలను గుర్తు చేసుకుంది: "తప్పులు నేర్చుకోవడానికి అవకాశాలు." ఆమె ప్రశాంతంగా ఆలోచించి, సమస్యను పరిష్కరించింది.
ఫలితాలు వచ్చినప్పుడు, ప్రియ గణితంలో మంచి మార్కులు సాధించింది. కానీ, అంతకంటే ముఖ్యంగా, ఆమె ఆత్మవిశ్వాసాన్ని సాధించింది. రాజారావు గారి తరగతి ఆమెకు కేవలం గణితాన్ని మాత్రమే నేర్పలేదు; అది ఆమెకు తనను తాను నమ్మడం నేర్పింది. ఆత్మవిశ్వాసం అనేది అహంకారం కాదు, అది ధైర్యం, పట్టుదల, మరియు జీవితంలో ఏదైనా ఎదుర్కోగలననే నమ్మకం అని ఆమె తెలుసుకుంది. ఆ రోజు, ప్రియ కేవలం ఒక విద్యార్థినిగా మాత్రమే కాకుండా, ఒక ఆత్మవిశ్వాసం గల వ్యక్తిగా ఆ తరగతి గది నుండి బయటకు నడిచింది.
